Dobry na wszystko, z czego robi się hummus?

Hummus to popu­lar­na pasta przy­go­to­wy­wa­na z goto­wa­nej cie­cie­rzy­cy (naj­czę­ściej), pasty seza­mo­wej tahi­ni, soku z cytry­ny, czosn­ku, oli­wy z oli­wek i róż­nych przy­praw. Oto kil­ka powo­dów, dla któ­rych hum­mus jest uwa­ża­ny za zdrowy:

• Ciecierzyca, głów­ny skład­nik hum­mu­su, jest boga­ta w biał­ko roślin­ne, któ­re jest nie­zbęd­ne do budo­wy i napra­wy tka­nek w organizmie.
• Zdrowe tłusz­cze nie­na­sy­co­ne, głów­nie pocho­dzą­ce z tahi­ni i oli­wy z oli­wek, korzyst­nie wpły­wa­ją na ser­ce i ogól­ną kondycję.
• Ciecierzyca i inne skład­ni­ki hum­mu­su zawie­ra­ją błon­nik, któ­ry poma­ga w utrzy­ma­niu pra­wi­dło­we­go tra­wie­nia, regu­lu­je poziom cukru we krwi i daje uczu­cie sytości.
• Dostarcza rów­nież wita­min i mine­ra­łów, takich jak: wita­mi­na C, żela­zo, magnez, fos­for, potas i wita­mi­ny z gru­py B.
• Zawiera zni­ko­me ilo­ści cho­le­ste­ro­lu i nasy­co­nych tłusz­czów, przez co co przy­czy­nia się do utrzy­ma­nia zdro­we­go pro­fi­lu lipi­do­we­go we krwi.

Jak bardzo stary jest przepis na hummus

Najstarsze zna­ne wzmian­ki doty­czą­ce potra­wy przy­po­mi­na­ją­cej hum­mus pocho­dzą z XIII-​wiecznego Egiptu. Wówczas arab­scy podróż­ni­cy i pisa­rze opi­sy­wa­li dania podob­ne do współ­cze­sne­go hummusu.

Jednym z naj­bar­dziej zna­nych przy­kła­dów jest książ­ka kuchar­ska z XIII wie­ku zaty­tu­ło­wa­na „Kitab Wasf al-​Atima al-​Mutada“ autor­stwa Ibn al-​Mujawira, któ­ra zawie­ra prze­pis na danie o nazwie „hum­mus kasa“. Wśród skład­ni­ków tego dania, zna­nych nam dziś, bra­ku­je jed­nak: czosn­ku czy soku z cytry­ny. Inny prze­pis z syryj­skiej śre­dnio­wiecz­nej książ­ki kuchar­skiej Kitāb al-​Wusla ilā l‑habīb (rów­nież z XIII wie­ku), zawie­ra tyl­ko purée z cie­cie­rzy­cy i sok cytryn, nie wspo­mi­na­jąc o czosn­ku i paście tahi­ni. Te bra­ku­ją­ce skład­ni­ki dołą­czy­ły na sta­łe do prze­pi­su dopie­ro w XVIII wie­ku, w oko­li­cach dzi­siej­sze­go Damaszku. 

Należy jed­nak pamię­tać, że wspo­mnia­ne tek­sty nie uży­wa­ły dokład­nie ter­mi­nu „hum­mus“, któ­ry jest sło­wem arab­skim ozna­cza­ją­cym „cie­cie­rzy­cę“. Termin „hum­mus“, jako nazwa dla kon­kret­ne­go dania, stał się powszech­nie uży­wa­ny w póź­niej­szych czasach.

Popularna przystawka

Często hum­mus jest koja­rzo­ny z kuch­nią Libanu, Izraela i Palestyny. W tych regio­nach jest to popu­lar­ne danie, poda­wa­ne jako przy­staw­ka, doda­tek do dań głów­nych lub skład­nik kanapek.

Choć hum­mus ma korze­nie bli­skow­schod­nie, zyskał rów­nież popu­lar­ność na całym świe­cie i jest obec­nie dostęp­ny w wie­lu róż­nych warian­tach i sma­kach. Produkowany komer­cyj­nie i eks­por­to­wa­ny do wie­lu kra­jów stał się powszech­nie dostęp­ny, tak­że w Polsce. Można więc go kupić w pusz­kach albo w pla­sti­ko­wych opa­ko­wa­niach, z dodat­kiem przy­praw i róż­nych warzyw czy owo­ców, np. man­go, bura­kiem, chi­li czy papryką. 

Hummus przepis oryginalny

Niestety taki prze­pis nie ist­nie­je, a ten zna­ny nam od oko­ło 300 lat zawie­ra wie­le zmian. Lepiej pole­gać nie na prze­pi­sie, ale na tym, co nam naj­bar­dziej sma­ku­je. Podstawy są pro­ste – pasta z ugo­to­wa­nej cie­cie­rzy­cy z seza­mem i czosnkiem. 

• pusz­ka cie­cie­rzy­cy (400g) lub oko­ło 250 gra­mów ugo­to­wa­nej
  Mieszać w blen­de­rze z odro­bi­ną wody z zale­wy aż do uzy­ska­nia gład­kiej masy, dodając:
• 5 łyżek pasty tahi­ni (upra­żo­ne ziar­na sezamu)
• łyżecz­kę soku z cytryny
• ząbek czosn­ku
• łyżecz­kę mie­lo­ne­go kumi­nu czy­li kmi­nu rzymskiego
• łyż­kę oli­wy z oliwek

Oczywiście, nie każ­dy z nas ma pod ręką pra­żo­ne ziar­na seza­mu. W takiej sytu­acji pole­ca­my zakup goto­wych pro­duk­tów, zwłasz­cza, że jest teraz oka­zja: 13 maja to ofi­cjal­ny dzień hummusu.