Zabierzmy misie z zoo

Jedziemy do zoo! – zaor­dy­no­wa­łam z rana, zmę­czo­na aktyw­no­ścią syna w ogród­ku. Pomysł pod­chwy­ci­ła 14-​letnia cór­ka, któ­ra nie chcia­ła spę­dzać bez­czyn­nie nie­dzie­li w łóż­ku. Nasza wypra­wa mia­ła nie­spo­dzie­wa­ny finał i na zawsze zmie­ni­ła dłu­gą tradycję.

Wyprawa do zoo jest jak wspo­mnie­nie z dale­kie­go dzie­ciń­stwa, gdy z mamą i rodzeń­stwem spę­dza­li­śmy cały dzień na zwie­dza­niu war­szaw­skie­go ogro­du. Lody, osioł­ki, sło­nie, żyra­fy – to w PRL była nie lada atrak­cja. W cza­sie naszych wycie­czek do zoo naj­bar­dziej nie mogłam docze­kać się momen­tu, gdy docie­ra­li­śmy do bia­łych niedź­wie­dzi i fok. To był znak, że już koniec zwiedzania.

Zoo prze­trwa­ło PRL, ma się dobrze a nawet coraz lepiej. Nowe klat­ki, pta­szar­nie, ter­ra­rium, akwa­rium, wybie­gi – wszyst­ko to ma pod­nieść uwię­zio­nym zwie­rzę­tom kom­fort i dać zwie­dza­ją­cym poczu­cie, że war­to tu bywać.

Nie ina­czej mia­ło być dzi­siaj. Wsiadłam z dzieć­mi w metro i wygod­nie dotar­łam na dru­gi brzeg Wisły, pro­sto do… cen­trum han­dlo­we­go. Bo metro zatrzy­mu­je się na sta­cji Warszawa Dworzec Wileński, a do zoo trze­ba jeden przy­sta­nek przejść pieszo.

Tak więc naj­pierw zaku­py, potem po dro­dze w par­ku plac zabaw. Janek zachwycony.

- Czy war­to iść dalej i oglą­dać te uwię­zio­ne zwie­rzę­ta? – pytam córkę.

- Wiesz mamo, chy­ba masz rację. Nie mam ocho­ty – przy­ta­ku­je Stefa.

- Tak napraw­dę zoo jest złym pomy­słem. Nie powin­no się wię­zić zwie­rząt – mówię co myślę.

- Można by je oglą­dać na przy­kład w rezer­wa­tach – mówi moja mądra 14-latka.

- Albo stwo­rzyć mul­ti­me­dial­ne zoo, prze­cież trój­wy­mia­ro­we fil­my cie­szą się ogrom­nym powo­dze­niem – rzu­cam pomysł, bo przy­po­mniał mi się pro­jekt zoo we Wrocławiu, gdzie stwo­rzo­no mul­ti­me­dial­ną salę. 

Zamiast do zoo poszli­śmy nad Wisłę, któ­rej nie­ure­gu­lo­wa­ny brzeg nale­ży do euro­pej­skiej sie­ci obsza­rów Natura 2000. Potem lemo­nia­da, piwo (małe), fryt­ki i pie­ro­gi na pla­ży, dłu­gie roz­mo­wy i zaba­wy z dzieć­mi. To był uda­ny dzień.

Tak więc zry­wam z tra­dy­cją, nigdy zresz­tą tych wypraw do zoo nie lubi­łam. Skoro coraz wię­cej miast zabra­nia przy­jaz­du cyr­kom, w któ­rych wystę­pu­ją zwie­rzę­ta, to być może ruch ten zosta­nie roz­sze­rzo­ny i obej­mie rów­nież  zoo? Na pew­no nie sta­nie się to szyb­ko. Ale oby ten rodzaj roz­ryw­ki, gdy mój syn doro­śnie, były już rzad­ko sto­so­wa­ny, a oglą­da­nie zoo pozo­sta­ło tyl­ko w fil­mach, takich jak, np. „Madagaskar“.

Na zdję­ciu są nudy w ogród­ku z lip­ca 2016