Co nam daje polowanie i wędkowanie

Niechęć do polo­wań i myśli­wych jest dość powszech­na, nie tyl­ko wśród osób zain­te­re­so­wa­nych eko­lo­gią. Czy wrzu­ca­nie do jed­ne­go wor­ka myśli­wych i węd­ka­rzy ma sens?

O nie­chę­ci do węd­kar­stwa usły­sza­łam nie­daw­no przy oka­zji pomy­słu euro­po­słan­ki Sylwii Spurek, by zaka­zać węd­ko­wa­nia. Z jed­nej stro­ny rozu­miem, że dla wege­ta­rian i wegan taki pogląd jest spój­ny i kon­se­kwent­ny i z ich wybo­ra­mi (bo obu­rze­nie osób kupu­ją­cych mię­so w skle­pie jest tu dla mnie zupeł­nie niezrozumiałe). 

A jed­nak gene­ral­nie mi tu coś moc­no nie pasuje. 

Dziczyzna jest zdrowsza

Mam takie wspo­mnie­nie: Moja 2‑letnia cór­ka z poważ­ną aler­gią pokar­mo­wą nie tole­ru­je żad­ne­go skle­po­we­go mię­sa. Prosimy więc o pomoc zna­jo­me­go myśli­we­go i w ten spo­sób w naszym gara­żu zna­lazł się zabi­ty jelo­nek. Mój były szwa­gier go osku­ro­wał, a my por­cje mię­sa zamro­zi­li­śmy w spe­cjal­nie na ten cel kupio­nej zamrażarce. 

Było pysz­ne. A przede wszyst­kim uda­ło się: moja cór­ka mogła je jeść, co przy jej bar­dzo wte­dy ogra­ni­czo­nej die­cie było ogrom­ną radością. 

Mięso ze zdro­we­go zwie­rzę­cia, żyją­ce­go na wol­no­ści, nie kar­mio­ne­go anty­bio­ty­ka­mi ani hor­mo­na­mi. Mięso ze zwie­rzę­cia, któ­re mia­ło szczę­śli­we życie. Mięso eko­lo­gicz­ne – chy­ba sen­sow­nie jest tak je nazwać. 

Wyprawy do lasu i nad jezioro

Mile też wspo­mi­nam roz­mo­wę ze spo­tka­nym na kur­sie psy­cho­te­ra­peu­tą i myśli­wym na temat survi­va­lo­wych wypraw do lasu, na któ­re wybie­rał się samot­nie, z rodzi­ną albo z uza­leż­nio­ny­mi od nowo­cze­snych tech­no­lo­gii dzieciakami. 

I jesz­cze jed­no z faj­niej­szych wspo­mnień z okre­su, gdy zaczę­łam przy­jeż­dżać do Ośna Lubuskiego. Na zamar­z­nię­tym jezio­rze przy małym prze­rę­blu sie­dzi dwóch węd­ka­rzy. Obok pło­nie małe ogni­sko. Łowią i gawę­dzą. Jeden opo­wia­da, że widział małe­go war­chla­ka leżą­ce­go w lego­wi­sku i pyta dru­gie­go: „Dlaczego on nie ucie­kał?”. A dru­gi odpo­wia­da: „Widocznie mu mama nie kazała…”. 

A o tym, że dziw­ne czarno-​białe kacz­ki, któ­re zauwa­ży­łam w lecie pły­wa­ją­ce po jezio­rze, nazy­wa­ją się gągo­ły, dowie­dzia­łam się wła­śnie od pre­ze­sa Polskiego Związku Wędkarskiego. 

Wiem, że łowiec­two i węd­kar­stwo przy­spa­rza zwie­rzę­tom cier­pie­nia. Ale jed­nak zwie­rzę­ta zabi­ja­ne przez myśli­wych i węd­ka­rzy mia­ły dobre życie. Zwierzęta hodo­wa­ne na mię­so mają bar­dzo złe życie. To coś, cze­go nie chce­my wiedzieć. 

Za dużą ilo­ścią tanie­go mię­sa, któ­re więk­szość ludzi je codzien­nie, stoi cier­pie­nie nie­zli­czo­nych zwie­rząt, cier­pie­nie trwa­ją­ce od uro­dze­nia do śmier­ci. Oczywiście ich mię­so nie może być zdro­we, dla­te­go nad­wraż­li­wy orga­nizm mojej cór­ki go nie tole­ro­wał, w prze­ci­wień­stwie do dzi­czy­zny. Mam więc jasność, że nale­ży dążyć do zaka­zu prze­my­sło­wej hodow­li zwie­rząt. Ale wrzu­ca­nie do jed­ne­go wor­ka myśli­stwa i węd­kar­stwa budzi mój protest.