Odnawianie mebli daje im drugie życie

Fotel buja­ny? Pierwsze sko­ja­rze­nie: Picasso! Był ulu­bio­nym meblem arty­sty, uwiecz­nio­nym zresz­tą na jego kil­ku obra­zach. A ostat­nio: dom Magdy i Krzyśka. Artystyczny. Pełen nie­sza­blo­no­wych deta­li. Urządzony nie­kon­wen­cjo­nal­nie. Obraz na pod­ło­dze w łazien­ce zamiast tera­ko­ty. Rury i kształt­ki hydrau­licz­ne zamiast kla­sycz­nej balu­stra­dy. Regał wypeł­nio­ny winy­la­mi i gra­mo­fon w miej­scu tele­wi­zo­ra. Na ścia­nach foto­gra­fie blo­ków z wiel­kiej pły­ty, któ­re Krzysiek zro­bił do książ­ki Beaty Chomątowskiej „Betonia. Jest nas 12 milionów“.

Wczoraj wró­cił też na swo­je miej­sce sta­ry fotel buja­ny w sty­lu Windsor, któ­ry prze­szedł w mojej pra­cow­ni grun­tow­ną „dekon­struk­cję“.

- Nie lepiej było, cho­le­ra, kupić nowy? Klęłam pod nosem, wycią­ga­jąc kolej­ny gwóźdź z tego buja­ka „po przejściach“.

Gdyby nie Magda, mebel rze­czy­wi­ście mógł­by skoń­czyć pod śmiet­ni­kiem. Jednak dla Magdy, dzien­ni­kar­ki piszą­cej o eko­lo­gii na EcoReporters, odno­wie­nie go było bez­dy­sku­syj­ne. Zresztą, fotel kupio­ny wie­le lat temu, prze­pro­wa­dzał się z nią z miesz­ka­nia do miesz­ka­nia, bo koły­sa­nie uzależnia.Bujaj się więc, Kolego. Za kil­ka lat pew­nie znów się zobaczymy.