Planeta Ziemia. To zdjęcie ma już 50 lat

W 1972 roku, z odle­gło­ści oko­ło 45 tys. km, zało­ga Apollo 17 wyko­na­ła jed­no z naj­słyn­niej­szych zdjęć pla­ne­ty Ziemi, jakie kie­dy­kol­wiek wyko­na­no – Blue Marble Shot.

Fotografia numer: NASA AS17-148–22727, była publi­ko­wa­na dosłow­nie wszę­dzie, począw­szy od kub­ków do kawy po pla­ka­ty w aka­de­mi­kach. Była na okład­kach naj­po­czyt­niej­szych dzien­ni­ków i maga­zy­nów i sta­ła się jed­no­czą­cym sym­bo­lem rodzą­ce­go się w latach 70. ruchu ekologicznego. 

Ziemia bez granic

NASA, a póź­niej i inne agen­cje zaj­mu­ją­ce się eks­plo­ra­cją prze­strze­ni kosmicz­nej, wyko­na­ły jesz­cze bar­dziej szcze­gó­ło­we zdję­cia naszej pla­ne­ty Ziemi, ale moż­na śmia­ło powie­dzieć, że żad­ne z nich nie mia­ło takie­go wpły­wu i zasię­gu, jak zdję­cie z 1972 r. To pierw­sze kolo­ro­we zdję­cie całej naszej pla­ne­ty, któ­re w prze­ci­wień­stwie do map nie poka­zu­je gra­nic. W cza­sach zim­nej woj­ny było to rów­nież poli­tycz­ne prze­sła­nie. Ziemia bez gra­nic. Jeszcze wte­dy to było marzenie.

„Widok Ziemi widzia­ny przez zało­gę Apollo 17 podró­żu­ją­cą w kie­run­ku Księżyca. Ta bez­k­się­ży­co­wa foto­gra­fia roz­cią­ga się od obsza­ru Morza Śródziemnego po połu­dnio­wą cza­pę polar­ną Antarktydy. Po raz pierw­szy tra­jek­to­ria Apollo umoż­li­wi­ła sfo­to­gra­fo­wa­nie połu­dnio­we­go bie­gu­na lodowego.

Zwróć uwa­gę na gęste zachmu­rze­nie na pół­ku­li połu­dnio­wej. Prawie cała linia brze­go­wa Afryki jest wyraź­nie widocz­na. Półwysep Arabski moż­na zoba­czyć na północno-​wschodnim krań­cu Afryki. Największą wyspą u wybrze­ży Afryki jest Republika Madagaskaru. Kontynent azja­tyc­ki jest na hory­zon­cie w kie­run­ku północno-​wschodnim.“ To ory­gi­nal­ny pod­pis tej fotografii. 

Autor zdjęcia nieznany

Nie wia­do­mo, któ­ry astro­nau­ta wyko­nał tę foto­gra­fię. W 17 misji bra­li udział astro­nau­ci: Ronal E. Evans, Eugene A. Cernan oraz Harrison H. Schmitt. Cała misja była dro­bia­zgo­wo zapla­no­wa­na i raczej nie było w niej miej­sca na wyglą­da­nie przez okno, a już na pew­no nie foto­gra­fo­wa­nie wido­ków, któ­re – dodaj­my – zmie­nia­ły się bar­dzo szyb­ko (oko­ło 38000 km/​h). Mimo to któ­ryś z nich zde­cy­do­wał się chwy­cić apa­rat i zro­bić wię­cej niż kil­ka zdjęć odda­la­ją­cej się Ziemi.

Po tym jak zdję­cie sta­ło się sław­ne, wszy­scy trzej przy­po­mnie­li sobie ten nie­zwy­kły widok i każ­dy był pra­wie pewien, że zro­bi­li zdję­cie. Polityka NASA pole­ga na uzna­niu wszyst­kich zdjęć z misji za wspól­ny doro­bek całej załogi.

Ron Evans zmarł w 1990 roku, nie zrze­ka­jąc się swo­je­go rosz­cze­nia, a czter­dzie­ści lat póź­niej mię­dzy Cernanem i Schmittem wciąż toczy się spór o to, kto zdo­był Blue Marble Shot. Te czte­ry deka­dy poka­za­ły, że jest to naj­waż­niej­sza rzecz, któ­rą przy­wieź­li z wypra­wy, o wie­le bar­dziej zna­czą­ca niż zebra­ne przez nich księ­ży­co­we ska­ły, więc ma to dla nich znaczenie.

Wszystkie zdję­cia z tej misji może­cie zoba­czyć na stro­nie Lunar and Planetar Institute.