Bocian, wczesny sztandar wiosny

Jeszcze pada śnieg, jesz­cze są przy­mroz­ki, jed­nak od wie­ków bocia­ny wyzna­cza­ją czas, gdy przy­cho­dzi wio­sna. Tam, gdzie rze­ka Biebrza wpa­da do Narwi, w miej­sco­wo­ści Wizna, bocia­ny już są. 

I uwa­ża­ją z trwo­gą wra­ca­ją­ce pta­ki.
Bo już bocian przy­le­ciał do rodzin­nej sosny
I roz­piął skrzy­dła bia­łe, wcze­sny sztan­dar wio­sny;
A za nim, krzy­kli­wy­mi nad­cią­gnąw­szy puł­ki,
Gromadziły się ponad woda­mi jaskół­ki
I z zie­mi zmar­z­łej bra­ły bło­to na swe dom­ki.
W wie­czór sły­chać w zaro­ślach szept cią­gną­cej słom­ki,
I sta­da dzi­kich gęsi szu­mią ponad lasem,
I znu­żo­ne na popas spa­da­ją z hała­sem,
A w głę­bi ciem­nej nie­ba wciąż jęczą żurawie.

Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz“